اندام های رباتیک مجازی، اعضای جدیدی از بدنمان خواهند شد
پژوهشگران دانشگاههای توکیو، کایو و تویوهاشی ژاپن سیستمی از اندام های رباتیک مجازی طراحی کردهاند. کاربران میتوانند با حرکت پا این اندامهای اضافی را در محیط مجازی به حرکت درآورند. بعد از آموزش، کاربران گزارش دادند که این اعضای رباتیک را به عنوان یکی از اعضای بدن خود احساس میکنند. این پژوهش روی تغییرات ادراکی مشارکتکنندگان تمرکز داشته است؛ با درک هرچه بهتر این تغییرات میتوان سیستمهایی از اندامهای رباتیک واقعی (در دنیای فیزیکی) طراحی کرد که کاربردشان طبیعیتر و راحتتر از اندامهای مصنوعی موجود است.
پژوهش در مورد طراحی اندامهای رباتیک مجازی به این موضوع میپردازد که چطور میتوان از نظر روانی و جسمی، با داشتن اندامهای اضافی سازگار شد. برای درک بهتر این موضوع میتوانید فرض کنید که یک دست اضافه داشتید!
کِن ارای، دانشجوی دکتری مرکز پژوهش پیشرفته علم و فناوری (RCAST) دانشگاه توکیو، این حوزه پژوهشی را راهی برای بررسی محدودیتهای انسانها از نظر انعطافپذیری میداند. منظور از انعطافپذیری، قابلیت مغز در سازگاری با تغییرات درونی و بیرونی است. یک نمونه از انعطافپذیری را میتوان یادگیری کار با ابزارهای جدید در نظر گرفت. گاهی اوقات، طی پدیده تجسم ابزار، این ابزارها را جزئی از خودمان میدانیم، درست همانطور که یک نقاش، قلممو و یک آرایشگر، قیچیاش را عضوی از بدنش میداند.
انجام کارها با اندام های رباتیک مجازی چگونه است؟
پژوهشگران دانشگاههای توکیو، کایو و تویوهاشی ژاپن برای بررسی این مفاهیم، با طراحی اندامهای رباتیک مجازی سیستمی را ایجاد کردند و از مشارکتکنندگان خواستند تا از طریق انجام کارها با اندام های رباتیک مجازی، در فضای واقعیت مجازی نتیجه را اعلام کنند.
ارای میگوید: «هدف ما بررسی این بود که آیا میتوان اندامهای رباتیک مجازی را به عنوان بخشی از بدن ادراک کرد و آیا ذهن قادر به پردازش و ادراک فضای اطراف اندامها رباتیک هست یا خیر.»
مشارکتکنندگان با استفاده از نمایشگرهای سربند، بازنمایی اندامهای خود در واقعیت مجازی و اندامهای مجازی اضافی را مشاهده میکردند. آزمودنیها میبایست با حرکت دادن انگشتان پا انجام کارها با اندامهای رباتیک مجازی را به پیش میبردند و از این طریق، این اندامها را کنترل میکردند، تا مسائل مختلف را به انجام برسانند. دستگاههای لمسی اندامهای رباتیک مجازی، در صورت برخورد با اشیائی همچون یک توپ مجازی، حس را به روی پا و پاشنه پای آزمودنیها منتقل میکردند.
بعد از یادگیری استفاده از سیستم مجازی، آزمودنیها گزارش دادند که این اندامهای رباتیک مجازی را همچون بازویی اضافی ادراک میکنند. ارای توضیح میدهد: «وقتی اندامهای رباتیک مجازی به عنوان عضوی از بدن ادراک میشوند، نمرات ارزیابی ذهنی در مورد حس مالکیت بدنی، حس عاملیت و حس جهتگیری از نظر آماری به طرز معناداری افزایش مییابند.»
نتیجه طراحی اندامهای رباتیک مجازی
پژوهشگران دریافتند ادراک ذهنی آزمودنیها از فضای بینفردی، یعنی فاصله بین بدن افراد که به عنوان فضای شخصی در نظر گرفته میشود، بسط مییابد و ناحیه اطراف بازوان رباتیک را هم در بر میگیرد. این بخشی از نتیجه طراحی اندام های رباتیک مجازی بود. ارای معتقد است: «ما موفق شدیم ارتباط مثبت بین تغییرات ادراکی لمسی-بصری ناشی از اندامهای رباتیک مجازی (فضای بینفردی) و تغییر نمرات ارزیابی ذهنی آزمودنیها از تعداد اندامهای اضافی (احساس اندامهای اضافی) را ثبت کنیم.»
در گام بعدی، پژوهشگران قصد دارند امکان تعامل بین بازنمایی اندامهای واقعی مشارکتکنندگان در فضای مجازی و اندامهای رباتیک مجازی آنها را بررسی کنند. به گفته ارای، بررسی مکانیزمها و پویاییهای حسی مربوط به اندامهای اضافی از نظر عصبی و شناختی میتواند به درک محدودیتهای انسانها از نظر انعطافپذیری کمک کند و به طراحی سیستمهای کارآمدتری از اندامهای رباتیک مجازی بینجامد. با درک تغییرات حسی و شناختی لازم برای کار با اندامهای رباتیک در فضای مجازی میتوان سیستمهایی کاربردی در دنیای واقعی طراحی کرد و آیندهای را شکل داد که در آن، مردم میتوانند از این اندامهای رباتیک مجازی مانند اندامهای بدن خودشان استفاده کنند.
جدیدترین اخبار هوش مصنوعی ایران و جهان را با هوشیو دنبال کنید