هوش مصنوعی در نقش تعدیل کننده یک ویدئوچت

در این مقاله به این موضوع خواهیم پرداخت که چگونه هوش مصنوعی در نقش تعدیل کننده در یک ویدئوچت ظاهر می‌شود؟
در سال 2017، در یک رزیدنسی هنری Art residency در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، از چند هنرمند و فیلمساز به نام‌های لورن مک‌کارتی، گریس لی و تونی پاتریک، خواسته شد تا تصورات خود از «آینده‌ی کار» را بیان کنند. به عنوان بخشی از این رزیدنسی که با هدف «ایده‌پردازی برای بهبود لس‌آنجلس» برگزار شده بود، این سه نفر موظف شدند سال 2020 را با تصورات خود پیش‌بینی کنند. یکی از پیش‌بینی‌ها به انتخابات ریاست جمهوری و حواشی آن، از جمله اغتشاشات داخلی بزرگ، جنگ داخلی دوم، و تخلیه‌ی داده‌ها در مقیاس وسیع، مربوط می‌شد. لی در یکی از پنل‌های Sundance 2021 توضیح داد: «ما نام این اتفاقات را فروپاشی 2020 گذاشتیم.»

پاتریک معتقد است هدف رزیدنسی از گردآوری این سه نفر، درک معنای عبارت «ساختن دنیا» بوده است. خلق یک فضای آزمایشی تعاملی و اکتشافی به نام Beyond the Breakdown یا BTB در تاریخ 30 ماه ژانویه در Sundance نتیجه‌ی نهایی این رزیدنسی بود.

در BTB، می‌توانید یک جلسه‌ تنظیم کنید که توسط فناوری هوش مصنوعی اداره می‌شود؛ در این جلسه 6 تا 8 نفر دیگر نیز حضور دارند که رویای ساخت دنیایی بهتر را در سر دارند. در حال حاضر، عموم مردم به این فضای آزمایشی دسترسی ندارند. مک‌کارتی به Engadget گفته است: «تاریخ مشخصی در ذهن نداریم، اما قصد‌ داریم این برنامه را در دسترس عموم قرار دهیم.»

در این فضا نیازی به نشان دادن چهره‌تان ندارید، البته توصیه می‌شود این کار را بکنید. بعد از تماشای یک ویدئوی کوتاه که وقایع وحشتناک سال 2020 را به صورت خلاصه نشان داد، روی دکمه‌ی Enter کلیک کردم و وارد فضایی شبیه Zoom-Room شدم. شش نفر دیگر هم در این فضا حضور داشتند و از قبل بحث خود را شروع کرده بودند. یکی از آن‌ها خواست تا خودم را معرفی کنم؛ بعد از چند دقیقه خوشامدگویی و معرفی، کلماتی روی صفحه نمایان شدند و یک ربات به ما خوشامد گفت. این هوش مصنوعی ناظر خودش را Serenity معرفی کرد و بعضی از کارکردهای موجود را توضیح داد.

با کلیک روی دکمه‌ی pause در پایین صفحه یک کلیپ بیست ثانیه‌ای از درختان بلند و سرسبز و صدای پرندگان پخش می‌شود که هدف از آن آرامش دادن به حاضرین، در صورت داغ شدن بحث است. این ویدئو در تمام طول ویدئوچت قابل پخش است و همه‌ی کاربران مجبورند که از زمان استراحت استفاده کنند. دکمه‌ی Chat در سمت راست صفحه یک پنجره باز می‌کند که داخل آن می‌توانیم با Serenity یا سایر کاربران چت کنیم. امکان خاموش کردن میکروفون و دوربین هم وجود داشت. Serenity زمانی که صحبت نمی‌کردیم به ما می‌گفت که میکروفون‌ها را خاموش کنیم (نکته‌ی مهمی بود چون دریافت بازخورد از هفت میکروفون روشن می‌توانست بسیار آزاردهنده باشد).

بعد از معرفی، Serenity از همگی پرسید: «چه چیزی را انعکاس می‌دهید؟» سؤال عجیبی بود. اما یکی از حاضرین آن را برای ما بیشتر توضیح داد. او حدس زد که منظور از جمله این بوده که به چه فکر می‌کنیم و چه چیزی در ذهن داریم. هر کدام از ما هم بنا بر تفسیر خود از سؤال، پاسخی دادیم. تا اینجا تجربه به نظر بسیار معمولی و حتی بی‌ثمر به نظر می‌رسید.

اما Serenity در ادامه سؤالاتی بسیار چالش‌برانگیز پرسید. برای مثال، دوست داریم در سال 2050 بیشتر شاهد چه چیزهایی باشیم؟ یا این‌که دوست داریم از چه چیزی هیچ اثری نبینیم؟ Serenity باز هم به این پیشروی ادامه داد و از مشارکت‌کنندگان پرسید با توجه به ارزش‌هایی که پیش‌تر بیان کردند، به نظرشان چه کسب‌‍و‌کار جدیدی باید در آینده ایجاد شوند تا به دستیابی به این ارزش‌ها و خلق جهان ایده‌آل کمک کنند. به گفته‌ی مک‌کارتی: «سؤالات هر جلسه تا حدی با جلسات دیگر تفاوت دارد. هر جلسه از یک رویه‌ی مشخص پیروی می‌کند و بسیاری از سؤالات شبیه به هم هستند. اما در پاسخ اعضای گروه و در نتیجه، جریان مباحثات بعدی تفاوت‌هایی وجود دارد.»

BTB چیزی فراتر از نظرسنجی و تصور آینده است. تمرکز اصلی آن بر مکالمه و گفت و گوست (در غیر این صورت چرا باید این سؤالات را به همراه عده‌ای غریبه جواب داد؟). هرگاه تعدادی از حاضرین به سؤال پاسخ نداده‌ بودند، Serenity می‌پرسید آیا کسی می‌خواهد نکته‌ی دیگری اضافه کند یا خیر.

آن‌چه این تجربه را امیدوارکننده و آگاهی‌بخش می‌کرد، امکان یادگیری از دیگران بود. وقتی Serenity پرسید به نظر ما افراد در سال 2050 چه چیزی را «خانه» می‌نامند، هم‌گروهی‌های من پاسخ‌هایی دادند که من را شگفت‌زده کرد. من پاسخ‌های بدیهی‌تری همچون «زمین» را در ذهن داشتم، اما دیگران بیشتر در مورد فضاهای زندگی جمعی صحبت کردند. بعضی از سؤالات خیلی مبهم بودند؛ برای مثال، «مراقبت در دنیای 2050 چه معنایی خواهد داشت؟». در پاسخ به این سؤال، برخی «مراقبت» را در بافت سلامت و درمان تفسیر کردند و برخی دیگر آن‌را به معنای مراقبت و ملاحظه‌ی جمعی درنظر گرفتند.

در هر صورت، نحوه‌ی تفسیر و پاسخدهی افراد به سؤالات خود به شناخت و آگاهی از دیدگاه‌های گوناگون به شمار می‌رفت. همانطور که لی گفت: «این جلسات فرصتی فراهم می‌آورند که به جای دریافت پیام‌های حاضر و آماده، آگاهی و دانش جدیدی بسازیم.» به همین دلیل، اگر با Serenity گفت و گویی یک‌نفره داشتم، این جنبه‌ی همکاری و مشارکت را از دست می‌دادم.

البته کیفیت تجربه‌ی شما از BTB به افرادی که با آن‌ها تعامل دارید، بستگی خواهد داشت. جلسه‌ی من با افرادی برگزار شد که تا حدی با سوگیری و به صورت گزینشی انتخاب شده بودند؛ آن‌ها اعضایی از Sundance بودند که به کامپیوتر دسترسی داشته و به زبان انگلیسی صحبت می‌کردند. بنابراین افرادی که از طبقات دیگر اجتماعی-اقتصادی یا از ملیت‌هایی هستند که به زبان انگلیسی صحبت نمی‌کنند انتخاب نشدند. قابلیت‌های دسترسی Accessibility features BTB (همچون پشتیبانی از زیرنویس Closed-captioning and text-based support) قابل ستایش هستند. با این حال، موارد دیگری هم باید مدنظر قرار بگیرند.

به بیان خلاصه، می‌توانم بگویم صحبت با افراد باهوش و ظاهراً روشنفکر یکی از دلایل برجسته‌ی تجربه‌ی لذت‌بخشی بود که از BTB داشتم. این تجربه کمک کرد تا ببینم دنیا فقط از آدم‌هایی عصبانی که تمایلی به صحبت منطقی ندارند پر نشده و افرادی هم هستند که با همدلی، همدردی و داشتن گوش شنوا، خود را متعهد به ساختن آینده‌ای بهتر می‌دانند. اما می‌توانم تصور کنم اگر با افرادی هم‌گروه می‌شدم که سر مسائل ابتدایی نیز با هم اختلاف نظر داشتند، تجربه‌ شکل کاملاً متفاوتی به خود می‌گرفت. درست است که به کمک دکمه‌ی pause می‌توان حاضرین را به آرامش دعوت کرد و از طرفی هم هرکسی که برای BTB ثبت‌نام می‌کند به احتمال زیاد فرد روشنفکر و سازگار خواهد بود؛ اما مطمئن نیستم یک وقفه‌ی 20 ثانیه‌ای بتواند یک بحث خیلی داغ را آرام کند.

پاتریک می‌گوید: «یکی از سؤالاتی که می‌خواستم BTB پاسخ دهد این بود که آیا یک جستجوگر می‌تواند در مراقبت جمعی و اجتماعی به ما کمک کند؟» مک‌کارتی نیز در همین راستا اضافه می‌کند: «تصور کنید اگر خود جستجوگر یا ویدئوچت می‌توانست شما را در این مسیر هدایت کند، چه اتفاقی می‌افتاد؟ پس سؤالی که در ذهن ایجاد می‌شود این است که آیا می‌توانیم هوش مصنوعی را وارد این مسیر کنیم؟»

از آن‌جایی که هم‌گروه‌های من افراد محترم و سازگاری بودند، شاهد موقعیتی که لازم باشد Serenity وارد شده و اوضاع را آرام کند، نبودم. حال که به این تجربه نگاه می‌کنم دوست داشتم یک نفر در گروه حداقل وانمود به عصبانیت می‌کرد تا ببینیم Serenity چطور اوضاع را کنترل می‌کند. داشتن یک هوش مصنوعی به عنوان ناظر جلسه که به صورت خنثی و بی‌طرف مکالمات را هدایت می‌کند خوب است، چون می‌تواند با دیدگاهی عینی و بدون توجه به تفاوت‌های ایدئولوژیک افراد این کار را انجام دهد. با این حال معتقدم BTB یک محدودیت اساسی دارد و آن دسترسی است. شاید افرادی که باید گفت‌وگویی بی‌پرده با آن‌ها داشته باشیم، نتوانند یا نخواهند وارد این گفت و گو شوند. با اتمام سال 2020 و ورود به دهه‌ی آینده، این برنامه به افرادی که مشتاق صحبت با افراد سراسر جهان هستند، کورسوی امیدی ارائه می‌دهد.